Pap, je bent niet meer.
Pap, je bent niet meer. Maar je was des te meer: een wis- en natuurkundige, een voorzitter van de Joodse Gemeente, een Gemeenteraadslid, een begenadigd spreker, een lieve echtgenoot en vader. Maar voor de buitenwereld altijd iemand met enorm veel parate kennis over een breed scala aan onderwerpen. Bijzonder was dat je die kennis ook wist toe te passen. In de woorden van Opa: geen grammofoonplatenkennis.
Om een aantal wapenfeiten te noemen: zero-fat spread vanuit je Unilever-tijd, een soort superboter. Een slimme emulsie van olie en water. Je vertrouwde ons toe dat het niet echt zero-fat was, maar in de VS zo mocht heten vanwege een vetgehalte onder een bepaald percentage. Je intensieve betrokkenheid bij de herbouw sjoel Breda. Vanzelfsprekend heb je dat niet alleen gedaan, maar jouw gave was wel om alle neuzen één richting op te krijgen en te houden. In een Joodse gemeenschap geen sinecure. Je proefschrift ging over het afvuren van deuteronen op natuurkundige elementen en het meten van de resulterende neutronen spectra. Enige tijd geleden heb je een poging gedaan mij de essentie uit te leggen. Je legde in het proefschrift een link tussen radiochemie, natuurkunde en wiskunde. En het leggen van links is iets wat je bent blijven doen; de lakmoes test van een briljant wetenschapper: het over -door anderen verzonnen- muren heen kijken. Je blijven verbazen. Vragen blijven stellen.
Je bent geboren net voor de 2-de WO. In een gezin dat alhoewel Joods, het Jodendom niet praktiseerde. De 2de WO deed het hele gezin uiteenvallen en onderduiken. Na de oorlog werden de scherven zo goed en zo kwaad als het kon bij elkaar geraapt en was het een stiff upperlip ondanks de open wonden.
Je onderduikouders leerden je dat er altijd bijzondere pareltjes zijn, mensen die anderen in nood met gevaar voor eigen leven helpen. Van Opa en Oma leerde je doorzettingsvermogen en afgaan op je eigen inschattingen. De buitenwereld leerde je de normen en waarden van het Jodendom. Van Mam leerde je zaken in perspectief te plaatsen en te genieten. Ook de ratio kent zijn grenzen.
Parkinson heeft alles behalve je analytische geest, unieke invalshoeken en enorme woordenschat aangetast, alhoewel je dat wel zo ervaarde. Je lichaam wilde niet meer, ondanks het mentale en fysieke gevecht dat je voerde. De grilligheid van die ziekte en het onomkeerbare karakter ervan zijn voor een wetenschapper moeilijk te accepteren. Je wilde overal een patroon in herkennen om oplossingen te verzinnen. Parkinson speelt echter met doorgestoken kaart.
Pap, je bent er niet meer, maar je zal er altijd zijn: Moge je ziel gebundeld worden in de bundel van het eeuwige leven.
No Comments have been Posted.