Mijn vader, Isaäc Heertje, was in mijn herinnering eigenlijk altijd 'bezig'. Bezig voor de gemeenteraad Spijkenisse, in de ondernemingsraad van het Unilever Research Laboratorium met het voorzitterschap van de sjoel, met Food Microstructure, in de tuin. Bezig met het redigeren van een boek over zijn vader....
Helaas resteerde weinig 'quality time' voor ons, dat verzorgde Rotie wel... Wel mij helpen met de exacte vakken op de Middelbare School. En dat deed hij met passie.
In de laatste fase van zijn leven was hij slechthorend en gekluisterd aan zijn smartphone. Aanvullen Researchgate, bijhouden wereldnieuws, aanvullen isaac-heertje.nl, opzoeken R&D rondom Parkinson, gevecht met password managers, bezig met social media of whatever. Bezig, onrustig en naar zijn zeggen te weinig tijd om dingen af te ronden. Het window waarin hij dingen kon doen werd vanwege Parkinson ook steeds kleiner. Vaak was hij zijn inloggegevens van Facebook kwijt. Hij heeft dan ook 3 Facebook accounts. Hij wilde digitaal alles zelf uitdoktoren, hoeveel tijd het hem ook kostte (en uiteindelijk vaak ook mij: ontelbaar de keren dat ik de ING app heb moeten herinstalleren )
Ies was gedreven en trots, maar tegelijkertijd ook bescheiden. Gedreven om zijn legacy aantoonbaar op de kaart te zetten: promotie, herbouw synagoge, patenten, bewogen redevoeringen, eloquente bijdragen aan boeken.
Gedreven, maar absoluut geen solist. Zowel in zijn promotieonderzoek, tijdens zijn werk bij URL, als in zijn bestuursfuncties maakte hij vrienden voor het leven. Hij respecteerde ieders bijdrage, was redelijk en altijd oprecht geïnteresseerd in zijn medemens. Een verbinder in hart en nieren
Gedreven, maar daarbij 'practice what you preach' : de synagoge Breda moest niet alleen fysiek, maar ook maatschappelijk in het centrum van Breda staan, dus was hij niet alleen de geestelijk vader van de bibliotheek Sifria, maar ook -tot zijn vertrek uit Brabant- een trouw en toegewijd bibliotheekmedewerker.
Ies was trots op zijn Distinguished Scientist Award, zijn lintje, Sifria, Donald en mij. Trots op het huis en de tuin in Alphen. Hij liet die trots indertijd echter nauwelijks merken. Veel buurtjes in Alphen wisten bijvoorbeeld niet dat Ies een doctorsgraad had.
Pas rond 2018 kwam die drang tot het documenteren en uitdragen van zijn levenswandel en legacy prominenter naar voren, ergo: isaac-heertje.nl. .
Als nabestaande wil je dingen een plaats geven (en wellicht heb jij, Pap, aan de hand van isaac-heertje.nl bewust en op ultieme wijze een kruimelspoor daartoe voor ons achtergelaten): ik houd het er maar op dat je de onderduik -vanzelfsprekend een traumatische ervaring- ten gunste hebt omgeturnd naar een enorme drive om jezelf te bewijzen. Diezelfde constatering geldt waarschijnlijk voor Arnold, je broer. De eigenwijsheid, creativiteit en volharding had je misschien van Maurits, je vader. De stiff upperlip ondanks alles, had je wellicht van Estella, je moeder. En misschien had je wel iets van de zachtmoedigheid, de gedrevenheid en het rechtvaardigheidsgevoel van Albert Horstman, je onvolprezen pleegvader, annex verzetsheld, die de schaduw boven de spotlights prefereerde. Nature of Nurture, wie zal het zeggen?
Ik blijf zitten met het onbevredigende gevoel dat ik te weinig 'gewoon' over dit alles met je heb kunnen sparren.
Anyhow, Pap, je was niet alleen een voorbeeld, je zult het wat mij betreft ook altijd blijven.
Pap, עליו השלום (Rust in Vrede), wij zorgen voor Mam!
)