Effe inmeppen
Overpeinzingen van een groot kampioen
Ik voelde het al bij het opstaan, 10 maart wordt mijn dag. Het opstaan verliep moeizaam, mijn buik protesteerde, mijn gewrichten voelden als een plank die houtworm heeft. Het was deze toestand van relatieve incompetentie, die de noodzakelijke losheid en nonchalance creëerde om tot grote prestaties te komen, zeker in het golfspel. Want niets in mijn prestaties van de afgelopen jaren kon doen vermoeden dat ik op deze dag door zou breken. Steeds weer miste ik de cut, omdat ik te veel ambities had, me te sterk concentreerde, te veel dacht aan verstandig eten en een goede voorbereiding.
Maar vandaag is alles anders, ik dacht aan mijn vroegere successen bij de handbalverenigingen de Micrometers, Blauwwit, US en DVV aan het lichthandige gemak, waarmee ik de tegenstanders omspeelde, ze de verkeerde kant opstuurde en met een prachtig schot de bal in de linker bovenhoek tegen het net drapeerde, terwijl ik naar rechts keek. Het applaus van het schaarse publiek resoneert nog in mijn oren als een dierbare herinnering aan lang vergane glorie.
En zo zou ik vandaag spelen, geholpen door een volkomen gebrek aan concentratie stuurde ik de ballen naar posities die tientallen meters van de hole lagen. Tenminste dat dacht ik, maar in werkelijkheid kozen de ballen de goede richting, zij vielen naast de hole als in een jongensdroom en mijn gepatenteerde “veegchip” deed de rest.
Mijn flight genoten Trudy en Jan Stolk ben ik zeer dankbaar, zij volgden de ontwikkelingen met dezelfde verbazing, als het slachtoffer. Die onderschatting van de werkelijke prestatie creëerde de losbandigheid en het ferment op dezelfde wijze verder te gaan. Tot het einde, toen bleek dat ik alle coryfeeën van de club ver achter mij had gelaten. Ik was in de zevende hemel en even een groot kampioen.
Helaas, in dit kader speelden we op17 maart nog een wedstrijd. Supergeconcentreerd begon ik aan de dag, ik had goed geslapen en goed gegeten. Ik stuurde de ballen perfect in de richting van de hole, althans dat dacht ik, maar ze vielen er tientallen en soms wel 100 meter vandaan. De jongensdroom was over, ik was terug op aarde. De coryfeeën hernamen hun rechten, maar ik blijf dromen.

En terug op aarde kijk ik met grote bewondering naar al die leden die zich zo buitengewoon inspannen om onze vereniging goed te laten functioneren. Bedankt.